Roku 2016, co jeszcze przyniesiesz?…

… bo jak na razie zbierasz ostre żniwa. A minęły dopiero dwa tygodnie stycznia.

Dwa dni po swoich urodzinach zmarł David Bowie. Wczoraj odszedł znany i popularny aktor, Alan Rickman – obaj w wieku 69 lat. W międzyczasie dowiedziałam się, że nie żyje również chłopak, który chodził do mojej szkoły i którego kojarzyłam z widzenia.

WIEŚĆ O ODEJŚCIU ZAWSZE BOLI

Chociaż nie byłam specjalną fanką Davida, był on legendą muzyki, której nie wypada nie znać. Rickman miał specjalne miejsce w moim sercu jako Severus Snape, wypełniając ogromną część mojego dzieciństwa. Z tamtym chłopakiem nigdy nie rozmawiałam – ot, mijaliśmy się na korytarzu i mieliśmy wspólnych znajomych, tyle. Jednak każdą z tych śmierci przeżyłam równie mocno i każda na trochę mnie sparaliżowała.

Jestem osobą nadwrażliwą i nic z tym nie zrobię. Nie radzę sobie z informacją o czyjejś śmierci, i to nieważne czy znałam tę osobę czy też nie. Jest mi również przykro, gdy umiera bohater książki czy filmu, do którego zdążyłam się przywiązać. W każdym przypadku śmierć jest dziwką.

I TAK WSZYSCY UMRZEMY – TO CO, NIE WOLNO ŻAŁOWAĆ ODEJŚCIA ZNANYCH LUDZI?

Kiedy odchodzi ktoś znany i popularny, ktoś ceniony, kto stanowił inspirację dla mnóstwa ludzi, kto pozostawił coś po sobie – każdy ma prawo do bycia smutnym z tego powodu, nie tylko rodzina czy najwięksi fani. Nie dopuszczamy do siebie myśli, że nieśmiertelność nie istnieje. Gdy dociera do nas na smutna prawda, jest szok i niedowierzanie. Internet zostaje zasypany wirtualnymi zniczami, co spotyka się nieraz z prześmiewczymi reakcjami, i smutnymi komentarzami – no i co z tego, każdy ma absolutne prawo do wyrażania żalu i smutku tak jak chce. Nie jesteśmy robotami bez emocji (mimo że powoli się nimi stajemy – mam nadzieję, że się mylę).

Wracając do tytułu tekstu – za nami dopiero dwa tygodnie nowego roku. W ciągu pierwszych czternastu dni stycznia odeszła gwiazda muzyki, odeszła gwiazda kina. Co dalej? Co jeszcze przyniesie ten rok?

Chyba wolę nie wiedzieć.