Nie zapomnisz

Kiedy raz spotkasz kogoś, przed kim możesz totalnie się obnażyć uczuciowo i fizycznie, a coś pójdzie nie tak, wtedy trudno jest się otworzyć na coś nowego.

Przeżywasz miłości małe i duże. Wzdychasz do filmowych i muzycznych idoli, kolegów z klasy, sąsiadów z podwórka. W zależności od tego, na jakim etapie dorastania jesteś, każde zauroczenie przeżywasz równie mocno. Bywa różnie – pierwsze miłości, pierwsze pocałunki, pierwsze rozstania i dramaty.

Poznajesz wielu ludzi, którzy przychodzą i odchodzą, budujesz z nimi różne relacje na różnych poziomach. Następuje w końcu moment, gdy spotykasz na swojej drodze kolejnego człowieka – z pozoru jednego z wielu, a tymczasem jest to coś o wiele bardziej znaczącego. Albo dociera to do Ciebie od razu, albo z czasem. Jedno wiesz na pewno – to właśnie ta osoba, z którą łączy Cię coś wyjątkowego, pasujecie do siebie jak przysłowiowe połówki jabłka, jesteście jak symbol harmonii i jedności. Wszystko z tym kimś jest lepsze – rozmowy, spacery, milczenie. Z tym kimś czas mija lepiej i przyjemniej, chcesz, aby się zatrzymał i żeby te chwile trwały wiecznie.

Podajesz siebie na tacy, bez wstydu, obnażasz się ze swoich słabości, jesteś całkiem bezbronna, emocjonalnie i fizycznie. Przy tej osobie możesz pokazać prawdziwą siebie, bez zakładanych na co dzień masek, bez udawania kogoś, kim nie jesteś, otwierasz się przed nim, jak przed nikim wcześniej. W zamian dostajesz obojętność, kopa w dupę i ani spierdalaj, ani przepraszam, ani dziękuję. I na chuja to wszystko było, to rozbieranie do emocjonalnej nagości, to otwieranie się i wpuszczanie kogoś do siebie, ta bliskość i zazębianie się z kimś, to budowanie zaufania. Pozostaje odrzucenie, rozczarowanie, ból i rana tak głęboka, że nikt jej nie załata, nawet Ty sama. I ciągle siedzi Ci to w głowie, i nie ma chwili, żebyś o tym nie myślała, choć nie dajesz nic po sobie poznać, uśmiechasz się, rozmawiasz normalnie z ludźmi i zachowujesz jakby nic się stało. Za to w samotności i po nocach zagryzasz wargi do krwi i zaciskasz pięści, bo miotasz się pomiędzy wspomnieniami i myślami. Chcesz krzyczeć, wrzeszczeć, wyć, rozpierdala Cię od środka. Nie ma z Ciebie nic, rozpadłaś się na części, na proch, na mikroby. I postanawiasz sobie, że już więcej nikomu nie zaufasz, że nie masz już sił na kolejne odrzucenie i rozczarowanie, bo nie znajdzie się ktoś, kto będzie idealnie pasował ani wart tego, żebyś się otworzyła tak bardzo, jak wcześniej, no nie ma, kurwa, opcji.

Znów spotykasz na swojej drodze ludzi, nawiązujesz relacje, próbujesz na nowo budować zaufanie do drugiego człowieka. Mimo tego, co siedzi Ci w głowie, zgadzasz się za miłe rozmowy, spacery czy cząstki fizyczności. W końcu każdy potrzebuje się przytulić czy pocałować, z czystej fizycznej potrzeby i niczego więcej. Ale nie pozwalasz nikomu ani sobie na nic poza tym, budujesz wokół siebie skorupę, do której nikogo nie wpuszczasz. Żyjesz dalej, ale masz świadomość, że już nigdy nikomu nie zaufasz, nie wpuścisz do siebie, przed nikim tak się nie obnażysz.

Bo wiesz, że nie zapomnisz. Nie ma chuja.