Nie musisz podbijać świata

W styczniu zeszłego roku zaplanowałam, co chcę osiągnąć w ciągu najbliższych 12 miesięcy. Dużo by wymieniać każdy z punktów, jakie sobie narzuciłam, ale w skrócie to chciałam podbić świat. Potraktowałam ten rok jak wyzwanie, któremu miałam sprostać. Motywacją miał być sukces. Żeby udowodnić coś samej sobie i tym, którzy we mnie nie wierzyli.

Ci, którzy czytają mnie w miarę regularnie, z pewnością wiedzą, że lubię robić mnóstwo rzeczy naraz, o czym już tutaj pisałam. Przez długi czas w moim życiu było kompletnie inaczej – miałam mało zajęć i wiele wolnego czasu, a jego marnowanie na głupoty przychodziło mi wyjątkowo łatwo. Po przeprowadzce do Wrocławia wszystko zmieniło się o 180 stopni.

Wpadłam w błędne koło, bo wzięłam na siebie za dużo i w za szybkim tempie. Skutki łatwo można sobie wyobrazić – zdarzało mi się zawalić przynajmniej jedno z przedsięwzięć, za które się zabierałam, czy też zapomnieć o śnie. O zdrowiu zresztą też. Zmieniałam się powoli w cień samej siebie, zabieganej i zapracowanej. Próbowałam się motywować wizją sukcesu, który przyjdzie, kiedy wszystko mi się uda. Kiedy udowodnię samej sobie oraz wszystkim niedowiarkom, że potrafię i mogę. Dopiero wtedy miałam mieć czas na zasłużony odpoczynek.

Zauważyłam, że moim zasadniczym problemem jest… zbyt dużo zainteresowań. Są to: literatura, kino, muzyka, popkultura, Japonia, copywriting, podróże, blogowanie. Wiele ścieżek, wiele sposobów i dróg kariery czy rozwoju. Czy to naprawdę może być problem? Otóż tak. To naprawdę może zgubić. Bo nie potrafię zdecydować, na czym chciałabym się skupić w stu procentach ani kim chciałabym zostać, gdy dorosnę. Bo właściwie to nadal tego nie wiem. Owszem, chciałam podbić świat i osiągnąć sukces. Dalej w sumie chcę. Tylko… nie tak szybko.

Jeśli zajmujesz się wieloma rzeczami w jednym momencie, próbujesz być wielozadaniowy i każdej rzeczy poświęcać tyle samo czasu, to gówno zdziałasz. Lepiej umieć robić jedną rzecz, na której się skupisz, a przynajmniej będziesz mieć pewność, że wykonałeś ją dobrze.

Dotarło do mnie ostatnio, że mam dopiero (nie „już”) 24 lata, a ja jestem już zmęczona. Prawie dwa lata ciągłego zapieprzu ostro dały mi w kość. Ciągle się ścigam – z konkurencją, rynkiem czy sama ze sobą i swoim tempem, które uważałam za słabość. Wszystko z zewsząd krzyczy: MOŻESZ WSZYSTKO, DASZ RADĘ, ZAPLANUJ SWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ, NIE MARNUJ CZASU, BĄDŹ PRODUKTYWNY! A ja mam już dość. Po prostu. Chcę odpocząć.

Brzmi jak wypalenie zawodowe? Może trochę, ale tak się właśnie czuję. Nie chcę porzucać swoich marzeń, celów ani planów, nie chcę zapominać o swoich pasjach i zainteresowaniach. Ale chcę trochę zwolnić, mieć czas na odpoczynek, lenistwo i relaks. Każdy ma swoje tempo rozwoju i działania, a ja nie muszę się dostosowywać do nikogo, zwłaszcza do panującego wyścigu szczurów. Nie jestem szczurem, tylko sobą.

Niektórzy osiągają sukces w wieku dziesięciu lat. Inni znajdują swoje powołanie po 30. roku życia i latach pracy w miejscu, którego nienawidzili. Ktoś odważy się i założy firmę po swoich 50. urodzinach lub przed emeryturą.

Dlatego trochę zmieniam priorytety. Planuję, ale z głową. Biorę dużo obowiązków, trochę projektów, ale bez szaleństw. Rozważnie. 

Nie musisz podbijać świata. Nie musisz być jednym ze szczurów. Nie musisz gonić i pędzić za sukcesem. Rób to w swoim tempie i nie wariuj.

Nie musisz – możesz. Tak jak chcesz.

Wpis powstał we współpracy z portalem KobiecePorady.pl.